Nov 11, 2012 - December begins, gloomy. The temperature has risen to +5C; it's raining, darkness descends earlier still, winter solstice is three weeks awa
Lokomotywa Julian Tuwim Stoi na stacji lokomotywa, Ciężka, ogromna i pot z niej spływa: Tłusta oliwa. Stoi i sapie, dyszy i dmucha, Żar z rozgrzanego jej brzucha bucha: Buch - jak gorąco! Uch - jak gorąco! Puff - jak gorąco! Uff - jak gorąco! Już ledwo sapie, już ledwo zipie, A jeszcze palacz węgiel w nią sypie. ↓ Wagony do niej podoczepiali Wielkie i ciężkie, z żelaza, stali, I pełno ludzi w każdym wagonie, A w jednym krowy, a w drugim konie, A w trzecim siedzą same grubasy, Siedzą i jedzą tłuste kiełbasy, A czwarty wagon pełen bananów, A w piątym stoi sześć fortepianów, W szóstym armata - o! jaka wielka! Pod każdym kołem żelazna belka! W siódmym dębowe stoły i szafy, W ósmym słoń, niedźwiedź i dwie żyrafy, W dziewiątym - same tuczone świnie, W dziesiątym - kufry, paki i skrzynie. A tych wagonów jest ze czterdzieści, Sam nie wiem, co się w nich jeszcze mieści. Lecz choćby przyszło tysiąc atletów I każdy zjadłby tysiąc kotletów, I każdy nie wiem jak się wytężał, To nie udźwigną, taki to ciężar. ↓ Nagle - gwizd! Nagle - świst! Para - buch! Koła - w ruch! Najpierw - powoli - jak żółw – ociężale, Ruszyła - maszyna - po szynach - ospale, Szarpnęła wagony i ciągnie z mozołem, I kręci się, kręci się koło za kołem, I biegu przyspiesza, i gna coraz prędzej, I dudni, i stuka, łomoce i pędzi, A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost! Po torze, po torze, po torze, przez most, Przez góry, przez tunel, przez pola, przez las, I spieszy się, spieszy, by zdążyć na czas, Do taktu turkoce i puka, i stuka to: Tak to to, tak to to , tak to to, tak to to. Gładko tak, lekko tak toczy się w dal, Jak gdyby to była piłeczka, nie stal, Nie ciężka maszyna, zziajana, zdyszana, Lecz fraszka, igraszka, zabawka blaszana. ↓ A skądże to, jakże to, czemu tak gna? A co to to, co to to, kto to tak pcha, Że pędzi, że wali, że bucha buch, buch? To para gorąca wprawiła to w ruch, To para, co z kotła rurami do tłoków, A tłoki kołami ruszają z dwóch boków I gnają, i pchają, i pociąg się toczy, Bo para te tłoki wciąż tłoczy i tłoczy, I koła turkocą, i puka, i stuka to: Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to!… ↓ © Copyright by Fundacja im. Juliana Tuwima i Ireny Tuwim, Warszawa 2006 Dochody Fundacji im. Juliana Tuwima i Ireny Tuwim pochodzą jedynie z honorariów z tytułu praw autorskich do dzieł jej Patronów i przeznaczone są w całości na pomoc dzieciom niepełnosprawnym i na popularyzację twórczości obojga Autorów. ← poprzedni wiersz | następny wiersz → ↑
SCENARIUSZ PRZEDSTAWIENIA „LOKOMOTYWA” (NA PODSTAWIE WIERSZA J.TUWIMA). Stacja PKP. Podkład muzyczny- Grieg „W grocie króla gór”. Do spektaklu wykorzystano kartony. Jeden z nich stoi z boku sceny. Na scenie słychać muzykę, po pewnym czasie pojawia się Dziecko1, pcha karton- lokomotywę, ustawia go na środku sceny.
Treno Natura czyli “para buch, koła w ruch”. Stoi na stacji lokomotywa – Ciuchcia vel lokomotywa parowa, bo nie wiem, czy słowo “CIUCHCIA” jest jeszcze używane… Nie dam głowy, czy to słowo nie wypadło już przypadkiem z obiegu, bo stare, poczciwe “CIUCHCIE” zniknęły już dawno z kolejowych peronów. Przypomniało mi się, że w zeszłym roku, podczas kontemplowania wiosny w sieneńskiej krainie Crete Senesi, znienacka usłyszałam jakiś dziwny, narastający łoskot. Ledwie zdążyłam się zorientować o co chodzi, hucząca, dymiąca LOKOMOTYWA, jak z jakiegoś westernu, z dosyć długim ogonem wagonów, przejechała mi przed oczami i zniknęła za wzgórzem. Odbyło się to tak z zaskoczenia, tak szybko, że przetarłam oczy i pomyślałam, że to Fatamorgana albo inne złudzenie. Ale niedawno, gdy zaczęłam przeszukiwać włoski internet pod kątem pociągów parowych, okazało się, że pociągi parowe, zakwalifikowane jako pociągi turystyczne oraz “Treno Natura” (w jęz. polskim Pociąg Natura) jeżdżą, tj. toczą się po torach i mają się dobrze. Źródło: Fot. L. Lancini – Archivio FTC-FTI [envira-gallery id=”26883″]Źródło wyżej umieszczonych 10 zdjęć: Według informacji uzyskanych od przewodnika pociągu parowego (tego, który niżej na zdjęciu prezentuje się na tle pociągu, w czarnej pelerynie i gustownym kapelusiku), w całych Włoszech do dziś znajdują się w stanie czynnym czyli “na chodzie/ na jeździe” cztery lub pięć takich pociągów parowych. Na stronie FERROVIE TURISTICHE, która pod szyldem Ferrovie Turistiche Italiane skupia ciuchcie parowe, znalazłam trzy z nich: Ferrovia Del Basso Sebino o wdzięcznej nazwie TRENO BLU czyli NIEBIESKI POCIĄG (Lombardia/Milano-Cremona-Brescia), Ferrovia della Val d’Orcia ze swoim pociągiem NATURA tj TRENO NATURA (Toskania/Siena-Asciano-Monte Amiata-Buonconvento) oraz Ferrovia Turistica Camuna (Lombardia/Brescia-Iseo-Edolo). Oczywiście nie jeżdżą w codzienne trasy, ale wożą turystów z okazji różnych wydarzeń, których w Bel Paese jest mnóstwo, jak np. ostatnio 6 kwietnia, w drugi dzień Świąt Wielkanocnych zwanym we Włoszech Pasquetta, parowy pociąg wiezie turystów na Fiera Regionale dell’Antiquariato w Buonconvento tj. Regionalny Targ Antyków, gdzie czasem pewnie można zleźć unikalne przedmioty, ale główny nacisk to starocie i niestety wszelkiego rodzaju chińszczyzna. Pamiętałam, że ubiegłoroczne spotkanie z parowym wehikułem odbyło się niedaleko jakiegoś mostu czy też wiaduktu, więc w tym roku sprawdziłam rozkład jazdy – pociąg toczy się po szynach w święta i niektóre dni wolne od pracy, więc 6 kwietnia to idealny dzień na jego wyczekiwanie. Podjechałam blisko mostu, jedynego mi znanego w okolicy Crete Senesi. Tak mi się zdaje, że to był ten most, chociaż głowy nie daję (szkoda by było), w oczekiwaniu na ów parowy wehikuł czasu z zamiarem wykonania zdjęcia roku : ) Jak można było przypuszczać, pociągu ani widu ani słychu… Widocznie komuś się zaspało i raczej nie był to maszynista pociągu. Taaak… pociąg wyjeżdża ze Sieny o godz. 8:50, do Asciano ok. 9:20 i gdzieś tu w pobliżu miałam go złapać. “Chcieliśmy dobrze, a wyszło jak zwykle” pomyślałam sobie, udzielając sobie jednocześnie dyspensy z okazji świąt 🙂 Nie wykonałam jeszcze foty z moim ulubionym parowym wehikułem na ulubionym moście, ale za to miałam okazję zaobserwować wiosnę i stwierdzić, że jeszcze brakuje, aby Toskania stała się prawdziwie wiosenna.[envira-gallery id=”26829″] Na szczęście w rozkładzie jazdy pisze, że nasz parowy turysta czyli “treno natura” dojeżdża do Buonconvento ok. i tam ma postój ok. 5 godzin – po to by pasażerowie mogli zaopatrzyć się w niezwykłe przedmioty na Targu Staroci oraz aby mogli zjeść sobie obiadek w jednej z tutejszych restauracji lub pizzerii. Dojeżdżam więc do Buonconvento, które zostało zaliczone do jednej ze 100 najpiękniejszych małych miejscowości we Włoszech, a książka “100 borghi più belli in Italia” (100 najpiękniejszych miejscowości we Włoszech) jest oczywiście do kupienia i w Buonconvento.[envira-gallery id=”26845″] A jeżeli chodzi o Targ Antyków w Buonconvento, nie jest to bardzo liczące się wydarzenie na rynku handlu antykami, jak na przykład jak Targ Antyków czyli Fiera Antiquaria w Arezzo. Jest wiele przedmiotów z drzewa oliwnego, wiele lokalnego rękodzieła, ale i też cała masa chińszczyzny. Ale zawsze takie targi to wypisz, wymaluj, nasze KOLOROWE JARMARKI 🙂[envira-gallery id=”26861″] A pociąg? Prezentował się całkiem nieźle na stacji kolejowej w Buonconvento, ale i tak kiedyś dopadnę go na moim ulubionym moście![envira-gallery id=”26872″] Do zobaczenia w pociągu Treno Natura! Albo w Buonconvento 🙂 Ciaoooo
Piątek, 6 grudnia 2013 (12:30) „Nowa wersja „Lokomotywy” Juliana Tuwima była pisana odcinkami. Zaczęło się w drodze z pracy do domu. W tramwaju spisywałem pomysły na komórce
Miałam wczoraj okazję poprowadzić warsztaty polonistyczno-artystyczne dla polskich dzieci w Genewie. Są to zajęcia organizowane przez polską misję katolicką i mają na celu przybliżenie dzieciom polskiej kultury i tradycji. Ponieważ o zajęciach dowiedziałam się 4h przed planowanym rozpoczęciem, nie miałam wiele czasu na przygotowanie. Chciałabym podzielić się z Wami tym, co udało mi się na szybko zrobić. Na warsztatach omawialiśmy wiersz Juliana Tuwima "Lokomotywa". Na początku wyjaśniłam dzieciom kim był Julian Tuwim oraz pokazałam jego portret. Dlaczego ten wiersz? Ponieważ w tym roku obchodzimy rok Juliana Tuwima, a "Lokomotywa" to dla mnie klasyk nad klasykami. Następnie przeczytałam wiersz na głos, zatrzymując się przy słowach, które mogły być niezrozumiałe. Po lekturze przystąpiliśmy do zadań. Na początku przeprowadziłam z dziećmi krótką dyskusję o środkach transportu. Ich zadaniem bylo m. in. wymienienie innych znanych im środków transportu. Aby im to ułatwić skorzystałam z kart naukowych (dostępne tu). Po krótkiej dyskusji przeszliśmy do kolejnego zadania: poprosiłam dzieci o ułożenie w odpowiedniej kolejności ponumerowanych wagonów. Wagonów specjalnie nie laminowałam, aby można je było kolorować, jeśli ktoś miałby na to ochotę. Po skończonym zadaniu przystąpiliśmy do ponownej lektury wiersza i dopasowywania obrazków do odpowiednich wagonów. A ponieważ wagonów było ze czterdzieści, a autor nie wiedział co się w nich mogło jeszcze zmieścić, poprosiłam, aby dzieci wymyśliły co można jeszcze przewozić w pociągu i następnie to narysowały. Poniżej twórczość Zosi. Na zakończenie zapytałam czy pamiętają jaki był tytuł omawianego wiersza i poprosiłam, aby ułożyły wyraz "lokomotywa" z rozsypanki sylabowej. Materiały do zajęć: lokomotywa i ponumerowane wagony zawartość wagonów rozsypanka sylabowa plakat z Julianem Tuwimem z gazety "Nauczycielka Szkoły Podstawowej" nr 23
Stoi na stacji tępa blondyna, ani nie gada, ani nie kima, chęć po prostu, chęć ma na klina, o popelina, o popelina! Tekst piosenki, jak i całego spektaklu, znajduje się w książce
Lokomotywa Juliana Tuwima to jedna z pierwszych książeczek jakie w ogóle kupiłam. Bardzo lubię ten wiersz, więc zastanawiałam się tylko w jakim wydaniu go nabyć. Ostatecznie zdecydowałam się na takie, które jest w małym formacie, rozkładane i, co oczywiste w książkach dla najmłodszych, – w całości kartonowe. Jednak ostatecznie zadecydowało to, że ma oryginalne ilustracje Jana Marcina Szancera, które przypadły mi do gustu. Poszperałam trochę w internecie, aby dowiedzieć się coś więcej o ilustratorze. Jan Marcin Szancer urodził się na początku ubiegłego wieku (1902), i to tłumaczy ten trochę stary styl. Był specjalistą od ilustrowania książeczek dla dzieci, zaprojektował grafikę do ponad 200 z nich. Przyjaźnił się z Janem Brzechwą i jego utwory często ilustrował. Na koniec ciekawostka: rodzice małego Jana Marcina wynajmowali mieszkanie biednemu krakowskiemu artyście. Gdy ten nie mógł zapłacić za czynsz, zaoferował w zamian lekcje rysunku dla ich syna. Lekcje tak się spodobały naszemu przyszłemu ilustratorowi, że zdecydował się na studia na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. (1) Ciekawa jestem, o którego artystę chodzi. Sam utwór Lokomotywa jest niezwykły, do czego chyba nie trzeba do tego nikogo przekonywać. Wiersze Tuwima dla dzieci są zdecydowanie ponadczasowe. Na pewno będę chciała skompletować je wszystkie. Lokomotywa jest szczególna. Jest napisana tak barwnym językiem, że dosłownie możemy poczuć i usłyszeć odjazd pojazdu. Wiersz pozwala się wykazać czytającemu. Jego rytm, konstrukcja narzuca właściwie sposób czytania, który musi się zmieniać, nabierać prędkości przyspieszać wraz z ruszaniem i rozpędzaniem się maszyny. Na początku to właśnie sposób czytania, intonacja może przyciągnąć uwagę maluszka. Nawet jeśli nie rozumie jeszcze treści. W tym wydaniu, które zakupiłam naprawdę super jest to, że jest to wersja rozkładana. Rozwijanie książki do harmonijki bardzo się podoba Małej Czytelniczce. Lubi sama się nią bawić, zwijać ją, rozwijać, przestawiać, rzucać. Czasem bawimy się tak, że rozłożoną książeczką jeździmy jak prawdziwą lokomotywą, która sapie “Ciuch, ciuch”. W tym wypadku bardzo to pasuje, bo dużą część książeczki po rozłożeniu (i to z obu stron) zajmuje obrazek lokomotywy. Więc zgrywa się to świetnie. Żeby nie było tak idealnie, to jest też pewien minus. Jak dla mnie niektóre ilustracje są zbyt małe jak dla dziecka. Lepiej by było, gdyby z części z nich zrezygnować, a resztę trochę powiększyć, albo w ogóle zwiększyć format książki, żeby wszystko dobrze było widać. No ale przynajmniej najważniejsza część, czyli lokomotywa jest odpowiednio kolorowa i wyeksponowana. A Wy lubicie Tuwima? Który z jego wierszy najbardziej Wam się podoba? „Lokomotywa” Tekst: Julian Tuwim Ilustracje: Jan Marcin Szancer Wydawnictwo: Oficyna wydawnicza G&P Rok wydania: 2015 Cena okładkowa: 6,90 zł Link do opisu książki na stronie wydawnictwa: Klik (1) Recenzent Mama CzytelniczkiData recenzji2017-02-25Nazwa"Lokomotywa" Julian TuwimOcena4
To był już siódmy Konkurs Recytatorski i Plastyczny ,,Stoi na stacji lokomotywa", jaki zorganizowała filia Miejskiego Domu Kultury w Zduńskiej Woli Karsznicach. Tegoroczna edycja była wyjątkowa, bo rekordowa pod względem liczby nadesłanych zgłoszeń. Po raz siódmy przyznano nagrody w
Albo jedzie. Albo zderza się z innym składem, gdy pan Tadeusz się zagapi. Ale bez obaw. Tylko w jego ogrodzie. Gang Olsena Można to wszystko podejrzeć przez siatkę posesji na obrzeżach Czarnego. Właśnie robi to Marcel, kilkulatek od sąsiadów, który chętnie zamieszkałby tu na stałe, a nie tylko bywał od czasu do czasu, znajomością miniaturowego taboru zyskując miano „zawiadowcy”. Dzięki uprzejmości gospodarza makietę oglądają także przygodni zainteresowani (niektórzy dowiedzieli się o atrakcji z telewizji), uczestnicy turnusów rehabilitacyjnych z Domu Pomocy Społecznej czy przybywający z daleka miłośnicy modelarstwa kolejowego. Tych ostatnich, specjalizujących się w skali G, jest w Polsce co najmniej kilkunastu. T. Żyła ma okazję podziwiać ich zbiory i prezentować elementy własnego podczas zjazdów kolekcjonerów w Iławie, Piotrkowie Trybunalskim, Poznaniu. Z tych spotkań rodzą się niekiedy nowe pomysły, na przykład by wgrać muzykę z filmu „Gang Olsena” do jednej z lokomotyw, która pociągnie pełen złota zielony wagon filmowego Egona. Tu można też podpytać kolegów, jak wykonać sprawnie działające rogatki lub za kilka miesięcy powiadomić ich, że opracowało się już na to własny patent. Wiele rozwiązań to bowiem kwestia smykałki, bo choć niektóre modele lub ich elementy są kupione na internetowej aukcji eBay, to w dużej mierze makieta jest wykonana własnoręcznie z odpadków: rurek, blachy miedzianej, drewna, plastiku. Bez rozgłosu Na posesji państwa Żyłów katastrofa kolejowa jest na porządku dziennym – wystarczy, że wiatr przerzuci żwir na tory i wykolejenie składu pędzącego z prędkością 16–28 km/h gotowe (w odwodzie na jednym z przydworcowych parkingów czekają: nysa „erki”, milicyjny polonez, pojazd straży pożarnej, jelcz PKS). Albo wystarczy, że żona pana Tadeusza zbyt zamaszyście wyjedzie z garażu i zahaczy błotnikiem samochodu o makietę. Uuu... Nie, nie, to żadna katastrofa, uspokaja pan Tadeusz, wdzięczny małżonce za cierpliwość wobec jego pasji, która pochłania nie tylko pieniądze. Bo, jak to na kolei: on kładzie się późno spać, a wstaje wcześnie, by w piwnicy dopracowywać dworce, nastawnie, rogatki... – To się może zdarzyć. Dzisiaj to naprawię, to żaden problem – zerka na zmiażdżoną makietę i dodaje zadowolony, że żona polubiła nie tylko kolejki pędzące po całym ogrodzie, ale i podziwianie ich z mężem ciepłymi wieczorami. – Jej wyrozumiałość jest ogromna. Dlatego ja też muszę być wyrozumiały, gdy ona mi lampę przejechała... Pan Tadeusz czuje satysfakcję, że to, nad czym pracuje od dwóch lat, podoba się innym, choćby Marcelkowi. – Specjalnie tego nie nagłaśniam, bo to przecież nie jest park rozrywki, ale przychodzi tutaj wiele osób, chętnie je oprowadzam. No i mnie samego to cieszy: że nie marnuję czasu przed telewizorem, że wykorzystuję go, tak sądzę, odpowiednio – zastanawia się. – Bo myślę, że to dobrze, gdy coś robimy – jeden łowi ryby, inny zbiera grzyby. Wszyscy jesteśmy do czegoś stworzeni. A do czego jest stworzony Tadeusz Żyła? Do kolejek? – Tak, myślę, że tak – przytakuje (acz zaznacza, że to tylko jedna z jego wielu pasji). I zaraz rozwija nowe modelarskie „powołanie”: dwie gondole kolejki linowej, przesuwające się leniwie nad oczkiem wodnym...• Modelarstwo kolejowe Sięga początków historii kolejnictwa. W połowie XIX w. pojawiły się modele kolejek z drewna i metalu, które ciągnęło się na sznurku. Te z własnym napędem na szynach zaprezentowała w 1891 r. niemiecka fabryka Märklin (co ciekawe – wyspecjalizowana w produkcji zabawek dla dziewczynek).
. 452 349 411 593 444 741 88 667
stoi na stacji lokomotywa tekst piosenki
