cuda dzieją się gdy wierzysz w nie
Bo cuda dzieją się, gdy wierzysz w nie (Lider) Szedłem przez las, siarczysty deszcz moczył moje futro i sprawiał że robiło się cięższe. Moje uszy wciąż postawione na sztorc wsłuchiwały się w szum. Zatrzymałem się nagle i spojrzałem przed siebie gdzie rozciągała się jaskinia. Stałem przez chwile.. nie potrafiłem tam wejść. Skarciłem sam siebie po czym obeszłem grotę dookoła. Wskoczyłem po paru skałach na jej dach by zajrzeć niepostrzeżenie do środka. Wsadziłem nos w maleńką dziurkę i ujrzałem dwie wilczyce rozmawiające, nie wiedzące mnie. Obok nich wesoło bawiło się pięcioro szczeniąt. Skupiłem uwagę na jednym z nich. Coś było nie tak.. czegoś brakowało.. jakby jednego elementu układanki. Westchnąłem cicho i usiadłem patrząc tym razem na niebo. „Dlaczego? Nie rozumiem ‘’ – pomyślałem. Nic nie mogłem zrozumieć.. - Skiper.. – mruknąłem cicho jakby do siebie po czym zeskoczyłem i oddaliłem się szybkim biegiem od jaskini. Zniknąłem z HOLS na kilka dni.. Ślad o mnie zaginął.. słuch również.. Mianowicie udałem się w strony z których pochodziłem.. Po długim i wyczerpującym biegu dotarłem na miejsce. Przebrnąłem niepostrzeżenie przez wielką zieloną bramę, po czym wślizgnąłem się w wąską norę ukrytą w zaroślach. Tam czołgając się przez długi ziemny tunel doszłem wreszcie do celu. Miejsca było wystarczająco, wyprostowałem się więc i wsłuchałem w cichą melodię dookoła. Nagle z głębi nory wyszedł mi na spotkanie właściciel. Był to dość spory czarny basior, stary bardzo, wychudzony i zniekształcony, kulał na jedną łapę. Również siadł i mruknął: - Miałeś przychodzić w wyjątkowych sytuacjach.. - To jest wyjątkowa sytuacja – odpowiedziałem po czym zlustrowałem go wzrokiem – Mam syna – zacząłem powoli acz niepewnie - Syna? – zakrztusił się tamten.. – Ale to nie możliwe… – Na chwile obydwoje zamilkliśmy wzajemnie się sobie przypatrując – Może to nie twoje dziecko? - Nie sądzę.. W tej kwestii akurat nie mam się co zastanawiać – odpowiedziałem nieco pewniej lecz moje ciało wciąż drżało. Zamyślił się na chwile po czym wstał i zniknął w ciemnościach. Wtedy ja znów odezwałem się. - Ale cuda przecież się zdarzają.. prawda? -Wierzysz w to? – w odpowiedzi usłyszałem tylko cichy pomruk. – Tak naprawdę nic nie dzieje się bez powodu.. a z tobą na pewno nie jest dobrze.. sam pamiętasz tamten dzień.. - a może to było jedno wielkie kłamstwo? Jakiś głupi żart? - Głupi żart? Chyba sobie żartujesz – wychrypiał – Keros(czyt. Kiros) nigdy nie kłamał.. Chodź tu.. musze to zbadać. Poszedłem w stronę jego głosu i wtem zemdlałem.. nie pamiętam co się działo dalej.. * * * Ocknąłem się w zupełnie innym miejscu, na wolnej przestrzeni. Szybko zrozumiałem że Jack przeniósł mnie do świątyni mgieł, siedliska Kerosa. Przedemną stał olbrzymi tygrys tworzący nade mną świetliście zielonkawą kulę. Postanowiłem ze najlepiej będzie się nie ruszać. Czułem się dziwnie.. miałem mdłości a jednocześnie zatęskniłem za domem. - To jest niemożliwe.. - Musi być jakieś wytłumaczenie – rzekł spokojnie Keros – Musisz go tu przyprowadzić..ale tak by matka o tym nie wiedziała.. Nie wiem jak to zrobisz.. – Tygrys sporzał na mnie poważnie. -Kogo? – spytałem. - Twego syna.. - Skipera? Ale on tu niczemu nie zawinił! – krzyknąłem - Nic mu nie zrobimy.. to cud.. prawdziwy cud że jest.. ale ja chciałbym zbadać jego energię.. i dowiedzieć się w jaki sposób złamałeś klątwe… - Cóż.. dobrze - szepnąłem nieco ciszej.. Po czym zostałem puszczony wolno.. Wróciłem do HOLS, wciąż nie czułem się najlepiej ale musiałem udawać że wszystko jest w porządku.. co było dla mnie najgorszym z możliwych rozwiązań.. Nie miałem wyboru..Sobota, 04.02.2023. W każdą pierwszą sobotę miesiąca na Jasnej Górze… dzieją się cuda. Dosłownie, i w przenośni. Na tzw. „Zawierzenie” przyjeżdżają pielgrzymi z całej Polski, a także spoza jej granic. Na papierowych, specjalnych Aktach Zawierzenia piszą „na kolanie”, przy stoliku, ścianie czy na plecach przyjaciela to Nie mógł wiedzieć nikt,Modląc się, czy słyszą nasI jaśniejszy w sercach ton,Niedosłyszalny byłDziś nie lękamy się,Choć przeżywamy grozy czasA przenosząc góry,Nikt nie przeczuł własnych siłBo cuda dzieją się,Gdy wierzysz w nieGdyś pragnął ich i o nich śniłWięc może sprawisz jeKtóregoś dniaGdy wierzysz w nieZe wszystkich siłGdy zawsze wierzysz w nieTen okropny czas,Gdy słów modlitwy brakło namWszelkiej już nadziei cieńZnikł niby nocą ptakA jednak stoję tu (A jednak stoję tu)I serce pełne wiary mamSłów tych pełne, których miTak bardzo było brakBo cuda dzieją się,Gdy wierzysz w nie (Gdy wierzysz w nie)Gdyś pragnął ich i o nich śnił (o nich śnił)Więc może sprawisz jeKtóregoś dnia (Któregoś dnia)Gdy wierzysz w nieZe wszystkich siłGdy zawsze wierzysz w nieAshira ladonai kigaoh ga ahAshira ladonai kigaoh ga ahMicha mocha ba'elim AdonaiMicha mocha ne'e dar bakodeshNachitah v'chas d'cha am zu gaaltaNachitah v'chas d'cha am zu gaaltaAshira ashira ashiraAshira ladonai kigaoh ga ahAshira ladonai kigaoh ga ahMicha mocha ba'elim AdonaiMicha mocha ne'e dar bakodeshNachitah v'chas d'cha am zu gaaltaNachitah v'chas d'cha am zu gaaltaAshira ashira ashiraBo cuda dzieją się,Gdy wierzysz w nie (Gdy wierzysz w nie)Gdyś pragnął ich i o nich śnił (o nich śnił)Więc może sprawisz jeKtóregoś dnia (Któregoś dnia)Gdy wierzysz w nieZe wszystkich siłWszystkich siłGdy zawsze wierzysz w nie (Gdy wierzysz w nie)Gdy zawsze wierzysz w nie Translation of 'Gdy wierzysz w nie [When You Believe]' by The Prince of Egypt (OST) from Polish to English Deutsch English Español Français Hungarian Italiano Nederlands Polski Português (Brasil) Română Svenska Türkçe Ελληνικά Български Русский Српски Українська العربية 日本語 한국어 To było jedno z tych marzeń, które powstały w mojej głowie, na długo zanim na blogu pojawiła się lista. Tliło się cały czas, więc jak w grudniu zobaczyłam ogłoszenie, to nie zastanawiałam się nawet przez chwilę. W końcu Lublin to raptem trzy godziny autobusem od mojego domu. Kupiłam bilet i czekałam. Wreszcie nastał ten dzień, a koncert musicalowy Accantus Symfonicznie przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Zapraszam Was na symfoniczna Jedną z rzeczy, które najbardziej kocham w musicalach, jest muzyka na żywo. Tutaj miałam coś jeszcze piękniejszego: Orkiestrę Symfoniczną im. Karola Namysłowskiego w Zamościu – jak się dowiedziałam od dyrygenta Tadeusza Wicherka – najstarszą orkiestrę symfoniczną w Polsce. Ich grę trudno opisać słowami. Kiedy się słyszy ponad pięćdziesiąt różnych instrumentów, tworzących jedną harmonijną melodię, człowieka aż przechodzą ciarki. Szczególnie, jeśli do tej melodii za chwilę dołączają niesamowite głosy. Człowiek siedzi jak zahipnotyzowany przez cały koncert. Przynajmniej ja tak gadania, maksimum śpiewuJak wiecie, nie było to moje pierwsze spotkanie ze Studiem Accantus na żywo. Jednak zdecydowanie różniło się ono od zwykłego recitalu. Okazało się to już na samym początku, kiedy Adrian Wiśniewski zapowiedział, że postanowili zminimalizować gadanie, a zmaksymalizować śpiewanie. I tak rzeczywiście było. Widowiskowe zbiorówki, najlepsze duety i najpiękniejsze solówki przeplatały się na scenie, wraz ze wchodzącymi i schodzącymi artystami, których tak dobrze znamy z ekranów naszych laptopów. Nie było żadnego show, żadnych efektów specjalnych, a jedynie panowie w garniturach i panie w ślicznych sukniach – ich głosy broniły się same. Oczywiście w niektórych aranżacjach (głównie w duetach), pojawiała się gra aktorska. I tu przyznaję, kilka razy popłakałam się ze śmiechu. Zachwycili mnie Adrian Wiśniewski i Kamil Zięba w piosence Och, jak źle (to było mistrzostwo), a także Sylwia Banasik i Paweł Izdebski w Jeszcze dzisiaj wracasz tam (to jedna z moich ulubionych piosenek na kanale). W solówkach wyróżnili się Adrian Wiśniewski w Konfrontacji i Natalia Piotrowska w Wyśniłam początku trochę szwankowało nagłośnienie, przez co chwilami orkiestra zagłuszała wokalistów, na szczęście szybko zostało to naprawione. I można było wsłuchać się w ten śpiew. W Accantusie nie ma złych głosów. Każdy z artystów to naprawdę ogromny talent i słuchanie ich jest prawdziwą przyjemnością. Czy mam swój ulubiony? Oczywiście (co nie będzie dla Was żadnym zaskoczeniem) – Sylwia Banasik jest dla mnie nie do przebicia. Słyszałam ją na żywo już po raz kolejny i za każdym razem coraz bardziej zachwyca mnie swoim moich uszu to była dwuipółgodzinna uczta. Zresztą nie tylko dla mnie, czemu wyraz dały, trwające bez końca owacje na stojąco i dwa bisy. Przekrój wiekowy był ogromny – od kilkuletnich dzieci, przez gimnazjalistów, studentów i osoby dorosłe. Nie wiem, czy znajdę kogoś, komu by się nie cuda dzieją się, gdy wierzysz w nieKońcową piosenką, która wycisnęła mi z oczu łzy, była moja ulubiona zbiorówka. Gdy wierzysz, z Księcia Egiptu, zaśpiewana perfekcyjnie przez Zuzannę Makowską i Sylwię Banasik, do których potem dołączył chór, wywołała ciarki na całym ciele. Zwłaszcza, że tam naprawdę działy się cuda. Kiedy na wokalistów czekaliśmy prawie pół godziny po zakończonym koncercie (a dochodziła 22) i nikt się nie złościł. Przeciwnie, ludzie w tłumie śmiali się, dzielili wrażeniami. I to nie tylko z tymi, z którymi przyszli, ale z całkiem obcymi osobami, które stały tuż obok. Kiedy wreszcie pojawiły się gwiazdy wieczoru i tłum trochę zgęstniał, ale nie było przepychanek, nie było walki. Kiedy fani wzajemnie pożyczali sobie długopisy, kartki, robili zdjęcia. Kiedy wokaliści, po których widać było duże zmęczenie, z uśmiechem rozdawali autografy, pozowali do zdjęć i bez przerwy dawali się przytulać. Mam wrażenie, że Studio Accantus zgromadziło wokół siebie grono fanów, które potrafi cieszyć się każdą chwilą. Jak się rozejrzałam, to na wszystkich twarzach było widać bezbrzeżne szczęście. Na mojej pewnie też. Jak tylko pojawi się ogłoszenie o kolejnym koncercie Accantus Symfonicznie, kupię bilet jako jedna z BanasikPaweł IzdebskiKuba JurzykZuzanna MakowskaNatalia PiotrowskaSylwia PrzetakPaweł SkibaKarolina WarchołAdrian WiśniewskiKamil ZiębaOrkiestra Symfoniczna im. Karola Namysłowskiego w Zamościu, pod batutą Tadeusza WicherkaUlubieńcy:Ogólna ocena 9,5/10 (odjęłam pół punktu za brak Królów świata, na których wszyscy czekali)Ulubiona solówka: Sylwia Banasik: Dobrą być nie popłacaUlubiony duet: Adrian Wiśniewski i Kamil Zięba: Och, jak źleUlubiona zbiorówka: Zuzanna Makowska i Sylwia Banasik z chórem: Gdy wierzyszUlubiony głos: Sylwia BanasikKto z Was był na koncercie Accantus Symfonicznie? Podobało Wam się? Marzycie o tym, żeby usłyszeć to jeszcze raz?
204 views, 4 likes, 5 loves, 3 comments, 0 shares, Facebook Watch Videos from III Zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów w Krakowie: Wierzysz w cuda? Jeśli nie wierzysz, to koniecznie posłuchaj